Het is 4 juli 2023. Ik arriveer bij een producent en
leverancier van servomotoren in Rotterdam. Net voordat ik binnenstap schrik ik
en doe een fikse stap opzij: naast mij opent de roldeur van het magazijn en een
onbemande heftruck zet een pallet buiten. Het voertuig rijdt weer naar binnen
en de roldeur sluit zich. Daar staat die pallet naast me. Niet zo’n oude
houten, maar een van kunststof met een zendertekentje erop. Volle dozen met
superkostbare servo’s zijn zomaar op de stoep gezet en in geen velden of wegen
is iemand te zien, laat staan een vrachtwagen om de goederen op te pikken.
Enkele dagen eerder kreeg ik via mijn MPA (Mobile Personal
Assistant) een melding dat de directeur, Peter van der Pas, een afspraak met
mij had gepland. We zouden spreken over nieuwe businesskansen en ik was erg
benieuwd naar zijn ervaringen en vorderingen met zijn realtime
vraag-en-aanbodsysteem voor de logistiek. Vroeger noemden we dat nog ‘Agent
Technology’ of ‘Internet of Things’,
maar hoe dat moest werken begrepen alleen academici - laat
staan dat je er geld mee kon verdienen.
Omdat ik mijn MPA bij me droeg opende de voordeur van het
pand zich automatisch. Ik werd welkom geheten door een stem die mij vertelde
dat de heer van der Pas mij op de 1e verdieping in kamer 13 verwachtte. Daar
stond mijn favoriete koffie, met dank aan mijn MPA, al klaar. Door het open
raam hoorde ik een voorrijdende vrachtwagen de pallet oppikken. Peter gaf me een hand en het gesprek ging al
snel over de recente ontwikkelingen in zijn bedrijf.
Hij vertelde me dat het realtime vraag-en-aanbodsysteem
waarover ik hem ooit adviseerde geweldig werkt: “Het systeem is vergelijkbaar met e-mail. Je weet wel, het systeem dat
we zo’n 10 jaar geleden nog gebruikten om online met elkaar te communiceren. Nu
gaat alles via stemherkenning, maar toen tikte je je boodschap nog op een
computer met toetsenbord, klikte op verzenden en het mailtje werd als datapakketje
via je internetprovider afgeleverd bij de geadresseerde. Hoe en door wie het
verder werd afgehandeld wisten we eigenlijk niet, en dat vonden we toen ook
heel gewoon.”
Peter liep naar het
raam en vertelde dat hij de gearriveerde transportondernemer helemaal niet kent.
Zijn MPA pikte het ‘zendingklaar-signaal’ op toen hij voorbij reed. Hij was het
eerst ter plaatse, dus: business voor
hem. De MPA van Peter maakte het geluid van een vallend muntje. Peter
glimlachte even en vertelde over het grote verschil tussen de e-mail van toen
en de huidige fysieke zendingen: de pallet met inhoud wisselt van eigenaar.
Daar staan directe betalingen tegenover. Zodra de pallet wordt opgepikt
accepteert de transportondernemer de factuur en de gehele inhoud is van hem. De
betaling wordt direct, zonder tussenkomst van een bank, digitaal afgehandeld.
Niets betalingstermijn,
herinneringen en incasso. Hoeveel bedrijven gingen er daardoor niet failliet
gedurende de economische crisis van 10 jaar geleden? Als Peters zijn bijzondere
innovatieverhaal vervolgt gaat het over de volledig transparante transportprijzen. Er
wordt nu afgerekend op basis van afstand, beschikbaarheid en servicegraad. Wil
de ontvanger snelheid, dan stijgt de prijs. Minder tijdsdruk daarentegen
betekent dat de transportkosten per km lager zijn, maar dan betaal je wel voor
tijdelijke opslag. Deze transportprijzen worden centraal afgesproken en gelden
voor heel Europa. De efficiëntie van de transportondernemers onderling bepaalt
dus hun marge: reken maar dat ze nu samenwerken!
